Bazen derin düşüncelere dalıyorum. Kendimi ifade etmek için her kalemi elime alışımda bir hüzün sarıyor içimi. Ve kendime soruyorum. Peki neden? Aslında o kadar çok neden var ki. Paragraflar yetmez kendimi anlatmaya. İnsanlar bir yaşam mücadelesi içerisindeler ve birçoğu aynı düşünce ile yaşamaktalar. Sabah uyandığımda iş yerine giderken, insanların para kazanmak için çalışma hırslarını çabalarını görüyorum. Dedem de dedemin dedesi de çok çalışıyordu. Onlarında düşünceleri çocuklarını en iyi koşullarda yaşatmaktı. Sıra torunlara bizlere geldi. Bu zincirin halkasına dâhil olmak ya da olmamak düşünceleri içerisinde ömür geçiyor.

Dünyaya gözlerimi açtığımda çocuk eğitimi, anaokulu, ilköğretim, lise, üniversite derken yaşam su gibi akıp gidiyor ellerinden. Kendimi örnek aldığım insanlarda göç ediyor ebedi âleme teker teker. Hepimizin gerçek olmasını istediğimiz hayalleri vardır. Tutkulu olduğum deli gibi âşık olduğum “SİNEMA” için her şeyimden vazgeçebilirdim. Fakat vazgeçebileceğim hiçbir şey yok. Yaşamım bir dizi. Senaryosunu kendim yazıyorum ve kendim yönetiyorum. Her yer görünmeyen kameralarla dolu. Günlük diziler benimkisi. Tek izleyebildiğim FRAGMAN işte budur gerçeklerden uzaklaştıran. İzlerken kendimi çok iyi bir oyuncu olduğumu gördüm. Ama düşününce fark ettim ki en iyi kareleri bir araya getirmişler. Çektiğim ve oynadığım dizinin bu kadar mükemmel olduğunu düşünmüyorum.

Neden iyi değil çünkü bir ödül almadım “ALTIN PORTAKAL           “ kim almak istemez ki?

Kısa sürede unutulacak bir yapıtsa benim senaryom filmim istemem zeytin dalını, portakalı sizin olsun. Çektiğim dizi son bulursa, tebessüm ile veda edeceğim sizlere. Heyecanlanamıyorum bile çekmiş olduğum günlük diziler gözlerimin önünde gelecek tekrar tekrar izleyeceğim. Belki Fragmanı özleyeceğim, belki de hiç hatırlamayacağım. Bir şeyi çok iyi biliyorum. “YANACAĞIM YÂDA SARHOŞ OLACAĞIM”…

Furkan Adil